Dax: het hele lange verhaal...

Eerst het slechte nieuws, Dax is een stoute hond! Ik heb zelfs overwogen om ze te laten inslapen, gelukkig heeft Katrien me kunnen ompraten. Hier volgt het complete verhaal...met uitzondering van wat ik al eerder heb geschreven.

Ik ben Dax gaan halen in het asiel van Aarschot op dinsdag 27 juni. Normaalgezien zou het asiel Dax gebracht hebben, want ze had veel schrik van de auto. Als ik de koffer nog maar opendeed, of een deur, dan trok ze angstig weg...ze wou zo ver mogelijk van de auto verwijderd zijn. Maar toen ik daar was, hebben we toch maar geprobeerd...na veel trekken en wringen hadden we ze dan toch achter de wagen gekregen, en toen ik haar voorpootjes opnam, sprong ze plots in de koffer. Oef, dat ging onverwacht heel makkelijk, ze zat erin!

In de wagen was Dax heel rustig.

Thuisgekomen heb ik eerst een wandeling gemaakt met haar. Amai seg, ik was doodmoe, wat een trekken aan die leiband. Wat wel heel positief was, was dat Dax absoluut geen aggressie toonde naar voorbijgangers, fietsers, of de buren die we tegenkwamen. Ze was (en is) nog steeds meer geinteresseerd in gras en plantjes dan in mensen of autos. Ik merkte wel dat ze schrik heeft van vrachtwagens en traktors...nog steeds tot op heden moet ik ze vasthouden als er een traktor nadert...anders probeert ze paniekerig haar leiband uit te trekken.

Thuisgekomen heeft ze heel het huis besnuffeld (amai die kan hoog met hare snuit), en dan is ze op de grond gaan liggen...totdat ze, na een uurke plots blafte. Een waakblaf! Ik hoorde een autodeur, ging met haar langs de voordeur naar buiten, en zag dat de buren net bezoek kregen.

De eerste ontmoeting met de buren was perfect, Dax was heel braaf (eigenlijk weer interesseloos). De buren hebben ook twee kleine kindjes, geen probleem voor Dax.

Toen kwam het bezoek...eerst Velpie, geen probleem, Dax heeft niet op hem gereageerd, dan Peter, ook geen enkel probleem. Tijdens de vele wandelingen de eerste dagen heeft zowat de hele straat haar mogen strelen, groot en klein, met en zonder hond, vanop de fiets, vanin de wagen of van achter hun eigendom. Dax laat zonder morren iedereen in haar buurt, ze blijft zo goed als geen enkele interesse tonen voor mensen. Ook niet als de buren een BBQ houden voor heel de familie en schoonfamilie...kortom Dax is een heel brave en rustige hond.

Maandag kwam ons moeder langs...en nu begint de historie!

In de veranda zie ik Dax achter ons moeder lopen, ons moeder draait zich een beetje om Dax te strelen...terzelfdertijd springt Dax een beetje omhoog, met een botsing Dax-snuit moeder-kaak als gevolg. Gelukkig is er niks aan kaak of snuit, maar het was toch raar. Alsof Dax wou zeggen dat ze ons moeder niet graag heeft...en ons moeder bang natuurlijk (en ze had ne lange rok aan!).

Op die moment dacht ik nog dat het een ongelukkig toeval was. Een tijdje later, nadat ons moeder en ik wat papieren doorwerkt hadden, wou ons moeder de deur openen om naar de gang te gaan. Dax sprong weer, gromde en zette haar snuit (half open!) op ons moeder haar arm. Gelukkig zonder bloed of blauwe plekken, maar ditmaal was wel duidelijk dat Dax niet gelukkig is met het bezoek! Ik was heel heel boos op Dax, zo boos dat ze piepend op de grond ging liggen, met zo van die oogjes van onderdanigheid en "ik zal het nooit meer doen".

Dus nadat ons moeder weg was, zat ik met een probleem. Dax is niet te vertrouwen als er bezoek komt. En diezelfde avond verwachtte ik Claudien nog...

Rond 22u ofzo was ik met Dax aan het wandelen. Ik stond (met Dax) bij de overburen toen Claudien toekwam. Ik zei dat ze efkes moest wachten, want ik vertrouwde Dax niet meer met bezoekers, en wou ze eerst achter de poort zetten. Claudien werkt al 20 jaar in het dierenasiel van Tienen, maar heeft nog steeds angst van honden. Dus Dax achter de poort, en dan pas Claudien uit de auto. Claudien had een been bij voor Dax, en wou het haar geven. Ik heb het been uitgepakt, en hield mee de poort op een kiertje zodat Claudien (met ne lange rok aan!) het been kon geven.

Toen ging alles heel snel...

De poort ging verder open dan verwacht, Dax gaf weer een kopstoot...maar met open mond. Claudien bloedde hevig, wij in paniek naar spoedgevallen. Daargekomen viel het blijkbaar mee voor Claudien, twee snijwondjes van 10 a 13 mm (hals en kin) vermoedelijk van de scherpe hoektanden. De eerste reactie van Claudien was er eentje van "Wat heb ik fout gedaan ?". Mijn antwoord was "niks, die hond mag zo niet reageren".

Het duurde twee uur ofzo op spoedgevallen (vooral wachten), ondertussen ik maar piekeren...Wat nu met Dax. Ik besloot dat ik het risiko niet kon nemen (buren met kleine kindjes), en dat Dax moest inslapen. Dus ik bel de dierenarts (Katrien) en doe het verhaal. "Jamaar" zegt Katrien, "Zou je niet beter nadenken? Fila's zijn moeilijke honden." Dat had ze inderdaad voordien al gezegd. En ook "Heeft Dax echt gebeten en vastgehouden?" Neen, het was een korte sprong, zoals een kopstoot..."of is ze gewoon te hoog gesprongen ?". Tja, ik weet het niet meer...het zou kunnen dat Dax gewoon naar dat been sprong, en te hoog gesprongen is (of bukte Claudien zich ?). Het ging allemaal zo snel...

Swat, Katrien stelde voor om er een nachtje over te slapen, en om te proberen met een muilband. Ik heb die nacht niet kunnen slapen...amai seg, wat een groot probleem. Mijn vorige hond was een rottweiler, maar die was heel lief, ook voor alle bezoek, zelfs als ik niet thuis was. Maar deze Dax is niet te vertrouwen...amai dat is spijtig zeg (want ik krijg zo graag bezoek).

Dinsdag was ik bij Sandra om Duitsland - Italie te zien (goeie match trouwens), maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen om te vertellen wat er met Dax gebeurd was...

Deze woensdag (5 juli) kwam dan de test: Veronique kwam op bezoek. Dus voordat Veronique (in een jeansbroek!) binnen mocht, heb ik eerst Dax in haar hok gezet, met de muilband op! Om een lang verhaal kort te maken, Dax had geen enkel probleem met Veronique. Zij mocht alles doen en gaan waar ze wou, het kon Dax niet interesseren...u ziet het bewijs hier links (of heel de reeks hier ).



Besluit ?
Wat kan ik hieruit besluiten:
Ten eerste dat een hond nooit te vertrouwen is, maar dat wist ik al.
Ten tweede dat Dax altijd een muilband zal aanhebben als er bezoek komt.
Ten derde dat ik nog steeds niet weet waarom er drie mensen wel alles mogen, en twee andere niet...behalve een lange rok en angst voor honden hebben Claudien en ons moeder niets met elkaar gemeen.

Wordt in elk geval vervolgd...