Zoals gewoonlijk sliep Wolf deze nacht beneden in haar nest. Deze morgen hoorde ik haar (zoals bijna elke morgen) op de trap naar boven komen. Ze snuffelt zachtjes aan mijn haar, oren en neus tot ik mijn ogen open doe en die grote muil vlak voor mij zie.
Rond 17u is de buurman langsgekomen (die was er voor Wolf/Claudien zich voordeed ook al bij geweest). De buren gaven af en toe koekjes aan Wolf, weliswaar vanachter de draad. De buurvrouw kon Wolf zelfs op commando laten zitten. Soit, de buurman komt dus, en Wolf laat hem binnen. De buurman gaat in de veranda, en vult Wolf haar eetbak. Wolf laat het hem rustig geven, en eet in de tuin alles mooi op, en benadert ons dan rustig. We waren nog aan het praten, de buurman streelt Wolf en compleet onverwacht, zonder aanleiding en zonder waarschuwing springt ze naar zijn gezicht met open muil. Ik zag Claudien al voor mij staan...het was de buurman. Gelukkig niet erg, een ferme snee onder het oog, en een snee in de kin. Maar het had erger kunnen zijn! Hij had een oog kunnen kwijt zijn....
Sinds 19u is Wolf in de hondenhemel. Ik ga een dag of vier liggen huilen :(
Hier nog foto van Wolf naast Max de Golden Retriever.
5 comments:
Paul, dat is erg.
Het waarom blijft een vraagteken en je moet dan reageren. Het is totaal iets anders dan een ziekte en daarom weegt het ook anders. Ik wens je sterkte en kan eigenlijk geen troostende woorden bedenken.
Sterkte maat.
Ik kan mezelf niets verwijten. Ik heb drie dagen met haar gewandeld in het asiel, langs mensen, kinderen, schapen, vanalles. Ze was de rust zelf, ze toonde niets aan aggressie. Ik dacht een grote brave loebas gekocht te hebben.
Na de eerste dag wist ik al wel anders, ik heb er anderhalf jaar heel veel energie in gestoken. Sommige dingen lukten...ze begreep zit, af en blijf, maar enkel als ik een snoepje vast had.
Ik heb ze in de tuin nooit naar mij kunnen roepen zonder snoep :(
Een Fila Brasileiro is een heel moeilijke hond, ze zeggen dat die onmogelijk te herplaatsen zijn, en ik moet dat toegeven. Ze heeft zich nooit gehecht aan mij. Ze lag of sliep bijna altijd in een andere kamer dan mij.
Buitenhuis was ze lief tegen iedereen, maar op haar terrein in de tuin of in huis aanvaardde ze niemand, behalve mij en Veronique.
Wolf was honderd keer moeilijker te trainen en te beheersen dan mijn rottweiler, en dat zijn naar 't schijnt al niet de gemakkelijkste honden. Ik begrijp eigenlijk niet dat zo'n honden mogen gekweekt worden.
da's erg paul, sterkte! ik ben me sinds de geboorte van mijn dochterken ook veel meer bewust van de gedragingen van mijn -tot nu toe gelukkig hondstrouwe- labrador lars ...
Paul, dat is echt verschrikkelijk! Zou het kunnen dat Wolf ooit iets traumatisch meemaakte voor ze in het asiel belandde? Waarom zat ze in eerste instantie in het asiel? Nu ja, gedane dingen nemen geen keer en het blijft dus een triest verhaal. Het is een schrale troost maar misschien is het maar beter zo om mogelijk erger te voorkomen. Bij deze veel sterkte.
Hé Paul,
Ik vertelde het aan Vriend en die kende het ras. Inderdaad niet te herplaatsen. Zelfs een eerste en enig baasje moet goed uitkijken of het loopt wel eens mis. Ik moest je veel sterkte wensen. Samen hopen we stiekem dat je gauw weer een hond gelukkig kunt maken...
Liefs.
Post a Comment