2008-08-21

belangrijke beslissing

Stel je voor dat je een belangrijke beslissing moet nemen. Wacht, neen, dat is een "understatement"...stel je voor dat je moet beslissen over leven of dood. Leven of dood van je eigen kind. Je zit daar, aan tafel met de dokter en die vraagt "Leven of dood?". Het klinkt als slechte fictie, maar helaas dit is realiteit.

Gisteren zat ik aan tafel met de dokter. Sinds 1 augustus ligt mijn zus in coma, ondertussen is de diagnose gesteld op "vegetatieve coma". In de volksmond heet dat "Ze is een plantje". Ze gaat nooit meer wakker worden, maar het lichaam leeft nog. En het is een jong lichaam, dus dat kan nog heel lang leven. En daar zit dan die dokter en die vraagt: "Moeten we een buisje in haar keel steken zodat we slijmen kunnen wegzuigen, of doen we dat niet zodat ze misschien gaat stikken ?".

Ook al weet het verstand dat Linda er niet meer is, het hart ziet andere dingen. Het hart ziet ogen die open gaan, een hartslag die stijgt als je binnenkomt, een hoofd dat beweegt. Het zijn reflexen, het is vlees en bloed en longen en organen en een hersenstam die dat bestuurt...maar de ziel is weg. En toch hoop je. Je hoort wonderverhalen over mensen die jaren in coma liggen en dan plots wakker worden en hun leven hernemen. Maar de dokter kent zo geen verhaal.

De geest is dood, de neuronen zijn niet meer verbonden, de hersencellen die ons "mens" maken zijn afgestorven. En toch blijf je hopen op een mirakel, je hebt het duizendmaal gezien op TV...mensen in coma, bijna dood, geen hoop meer...en drie afleveringen later nemen ze de draad van hun leven weer op en is alles vergeten.


Er is geen wettelijk kader voor deze situatie. De psycholoog noemde het een "hiaat" in de wetgeving. Ik vind het een schande dat men deze beslissing vraagt aan mijn moeder. Waarom moet zij beslissen over leven of dood ? Welke beslissing zij ook neemt, de kans bestaat dat drie dagen later haar dochter sterft. De psychologische druk die zoiets teweeg brengt is onvoorstelbaar groot. Welke impact heeft dit op de rest van haar leven ?

Ik heb ook geen oplossing, maar stel wel vast dat hier een serieus probleem is. Niemand zou ooit moeten beslissen over leven of dood! En zeker niet over leven of dood van je eigen kind!


Vandaag is de beslissing genomen, het buisje wordt gestoken, de slijmen worden weggezogen, het lichaam blijft in leven. Worden het dagen, weken, maanden of jaren ?

3 comments:

Anonymous said...

Hersenen, zielen, complexe materie. Het zou heel leuk zijn moest er eindelijk eens iemand met zekerheid kunnen zeggen waar de grens ligt, wanneer er nog leven mogelijk is, en wanneer alle hoop verloren is. Want tot als je zo iets kan horen weet je natuurlijk niet hoe het verder moet.

Enfin, Pol, 't is een schrale troost, maar toch: veel sterkte!

Anonymous said...

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat gezegd, ik wens het niemand toe zo'n keuze te moeten maken, kan je alleen maar zeggen dat ik er stil van werd, ik had je vorig bericht gelezen en had toen al gehoopt (vooral voor de kinderen) dat het tijdelijk was...

Veel sterkte aan jou en je ganse familie, echt waar!

Elise said...

Sterkte, Paul. Veel moed aan jullie allemaal ...